Korona.

Razem z księżycem, święcę w ciemności

Blaknę lecz widać mnie również za dnia

Chowam się jak gdybym unikała złości

Czekam w cieniu niczym drzewo u pnia

By blaskiem wypalić wam spojrzenie

I chociaż moc moja, słońcu nie równa

Dla czarnej nocy mam ogromne znaczenie

Nie będę dzisiaj, ni trochę małomówna

Słów potok we mnie płynie jak rzeka

Jej wody zlewają się z innymi wodami

Ale płynąc po nich nikt nigdy nie narzeka

Każdy z was powolnie porusza wiosłami

Choć bywam rwąca i kradnę wam dusze

To po burzy przecież zawsze jest tęcza

Kto ze mną płynie, będzie cierpiał katusze

Człowiek, często mnie w tym wyręcza

Podstępów gęste glony lub kłamstw kłody

Ostre kamienie słów, czasami śmierci

Nie wiele potrzeba by wpaść do wody

A wpada ten, kto w łódce życia się wierci

Zapytać wypada jednak kto nią steruje

Anioły z diabłami walczą o władzę istnienia

Każdy z przyjemnością nami pokieruje

Obejmie władanie nad życiem stworzenia

To my toczymy wewnętrzną bitwę

Od nas zależy, która przeważy szala

Narodziny rozpoczęły tą straszną gonitwę

Z dnia na dzień doszczętnie nas to wypala

Krok w prawą lub krok w lewą stronę

Nie ma przecież tutaj niczego pośrodku

Ty zakładasz jednemu z bytów koronę

Pomagasz wejść po zwycięstwa schodku.

Nie jestem za stara na pisanie wierszyków ?