Liczę.

Budzę się ze snu, jest czwarta w nocy a na dworze wilkołaki jeszcze spokojnie sobie spacerują. Jestem bezpieczna w swoim schronie ale przez zasłonięte żaluzje wpada ciemność. Zdrętwiałe nogi podciągam do podbródka i wpatruję się w ścianę. Jedyne co zauważam to ledwo widoczny cień mojego skulonego ciała. Uszy znoszą wysoki ledwo słyszalny lecz denerwujący dźwięk wydobywający się wprost znikąd. Dostaję gęsiej skórki a mięśnie napinają się samoistnie sprawiając, że nie mogę się poruszyć w żadną możliwą stronę. Jestem związana nocą, gwiazdy tworzą sznur który nie pozwala mi się uwolnić. Liczę. raz, dwa, trzy... dwadzieścia milionów, dwa tysiące i trzynaście. Opadam z sił, powoli rozluźniają się węzły i zaczynam odczuwać wszystkie kończyny. Cień staje się coraz bardziej widoczny a do schronu wpada błysk światła. Wilkołaki chowają się sama nie wiem gdzie a dźwięk, który jeszcze przed chwilą przyprawiał mnie o dreszcze zniknął. Opadam w dół i czuję jakbym spadała w przyjemną przepaść. Przed oczami mam człowieka. Wszystko się powtarza. Dzień i noc, sen i przebudzenie. Człowiek też.

Cześć, dawno się nie widzieliśmy.

Ćmy.

Za ogromną górą i zieloną doliną

Po drugiej stronie rwącej rzeki

Żyją ludzie z drobną winą

Już przez cztery długie wieki

Pewnie was ciekawi mili

I nie dziwie się tym wcale

Cóż też oni uczynili

Swego życia kowale

A odpowiedź jest dość krótka

zwięzła i na dany temat

Teraz będzie grozy nutka 

I nastąpi mój poemat

Ludzie którzy tam mieszkają 

Poczynili błąd w swym życiu

Marzeń żadnych nie mają

Więc żyją w ukryciu

Odsunięci od ludzi

Którzy to czynić potrafią

Dziwni, bladzi i chudzi 

Nazywani "szarą mafią"

Zapatrzeni w rzeczywistość

Pogrążeni w codzienności

Pokutują swą naiwność

Bez cienia złości

Tacy sami lecz inni

Żyją tak jak my

Nieświadomi że są winni

Ślepe i bezbronne ćmy

- Variabele

Może należysz do nich i Ty ?

Pociąg.

,, Wciąż wahaj się i zastanawiaj się dokąd jechać

Jest tylko w jedną stronę pociąg, innych stron nie ma ,, 

Życie jest jak pociąg, jedni mówią - pośpieszny twierdząc, że zatrzymuje się tylko dwa razy, kiedy wsiadamy na początku życia i wysiadamy kiedy się kończy. To tylko chwila kiedy podróż dobiegnie końca. Wszelkie momenty widzimy jedynie przez okno, niewyraźne, nietrwałe. Jest w tym wiele racji ale nie jestem tego samego zdania. Tak, życie można porównać do pociągu ale raczej - osobowego. Wsiada do niego mnóstwo ludzi, jedni jadą z nami razem do celu a liczni opuszczają przedziały bez słowa. Wszystko toczy się powoli. Każda stacja niesie ze sobą coś zupełnie nowego, czasem przystajemy na dłużej a czasem ruszamy po krótkiej chwili. Na samym końcu jest śmierć to się nigdy nie zmienia. Ale podróż trwa i trwa. Nasz pociąg choć już nie najnowszy, sprawuje się świetnie tylko wymaga czasem naprawy. Jesteśmy młodymi ludźmi, którzy potrzebują czasem wsparcia. I mimo, że nastąpi kiedyś koniec, rozsądnie decyduj gdzie wysiadasz. Gdzie idą inni nie patrz nigdy.

Odezwij się.