Lodowato.

Jest zimno. Moje płuca wciągają lodowate powietrze, smakując przy tym bólu. Po chwili wypuszczam je, i obserwuję dymek znikający w świetle gwiazd. To rutyna, powtarzam tę czynność do znudzenia. Zabawne. Podoba mi się to. Niczym dziecko, cieszę się za każdym razem gdy z moich ust wydobywa się mgiełka. Wydaję mi się jakbym wypuszczała wszystko złe co we mnie jest. W głębi krzyczę, i głosy nagle znikają, jestem wolna. Wolna jak wiatr. Beznamiętnie przepływam przez napotkane osoby. Nie widzą mnie, w oczy rzuca im się jedynie biały dymek. Czuję się jak Super-bohaterka mam zdolność niewidzialności. Zastanawiam się, czy aby na pewno to zaleta. Być niczym i nikim dla otaczającego nas świata ?. Myślę, jaka ja jestem żałosna, ubolewam nad własnym losem, użalam się nad sobą. I co ? Wydaje mi się, że wszystko samo przyjdzie. Pomyłka. Nic nie ma od tak. Nic się nie będzie działo dobrze. Ale nie umiem tego zrozumieć. Żyję we własnym przekonaniu. We własnym świecie.